Praktycznie, nie ma kobiety z chorobą nowotworową piersi, która nie miałaby problemów z seksualnością. Obowiązkiem lekarza jest przekazanie pacjentce informacji o istnieniu możliwości leczenia zaburzeń seksualnych. Zaburzenia te powinny być traktowane z równą powagą jak wszystkie inne dolegliwości.
Nowotwór piersi to najczęściej rozpoznawany nowotwór u kobiet. Ma ogromny wpływ na zdrowie seksualne. Dysfunkcje seksualne mogą być związane z samą chorobą, jej leczeniem, zaburzonym obrazem własnego ciała (poczuciem nieatrakcyjności i tzw. kompleksem połowy kobiety) oraz wynikającymi z niego zakłóconymi relacjami partnerskimi.
„Kobiety z rakiem piersi często są przekonane, że partner od nich odejdzie, a jeśli nie odejdzie, to będzie zdradzał. To przekonanie dotyczy zwłaszcza młodych kobiet” – mówił dr n. med. Robert Kowalczyk z Zakładu Zdrowia Publicznego WUM podczas wykładu w ramach konferencji „Seksualność kluczem do zdrowia seksualnego i reprodukcyjnego pary”, która odbywała się 6 grudnia w Warszawie.
Pierwszą przyczyną zaburzeń seksualnych u osób chorych na nowotwory jest sam przebieg choroby i towarzyszące jej uczucie wyczerpania fizycznego. Drugą jest odczuwany przez pacjenta lęk i niepokój o przyszłość własną i rodziny, co sprawia, że kwestie współżycia seksualnego tracą na znaczeniu i są odsuwane na dalszy plan. Do tego dochodzą działania niepożądane chemioterapii – u kobiet chorych na raka piersi jest to przedwczesna menopauza i związane z nią zmiany fizjologiczne w obrębie pochwy (m.in. zanik lubrykacji).
„Kobiety po mastektomii często mają uczucie pozbawienia płci. Piersi są strefą erogenną, tymczasem co druga kobieta po amputacji jednej piersi nie odczuwa żadnych doznań erotycznych na wysokości całej klatki piersiowej” – dodaje dr Kowalczyk.
Najczęstszymi zaburzeniami seksualnymi występującymi u pacjentek z rakiem piersi są: osłabienie libido, trudności w osiąganiu orgazmu oraz ogólny brak satysfakcji seksualnej. „Kobiety te powinny, w zależności od nasilenia zaburzeń, uzyskać od lekarza poradę seksuologiczną, skierowanie na psychoterapię i/lub zalecenie farmakoterapii. Czasami do uporania się z zaburzeniami seksualnymi wystarczy lekarz onkolog, czasami lekarz rodzinny, a czasami konieczne jest skorzystanie z konsultacji seksuologa. W proces rehabilitacji seksualnej powinien być włączony także partner pacjentki” – zaznacza dr Robert Kowalczyk.