Wybitny lekarz psychiatra i psychoterapeuta, nauczyciel psychoanalizy, superwizor, autor wielu książek, podręczników i publikacji, profesor nauk medycznych. Związany z Akademią Medyczną w Krakowie, następnie z Uniwersytetem Jagiellońskim – Collegium Medicum. Jeden z pionierów psychoterapii w Polsce.
Pracę zawodową rozpoczął w 1959 r. – początkowo w Szpitalu Psychiatrycznym w Jarosławiu, a następnie – od listopada 1959 r. w Klinice Psychiatrycznej krakowskiej Akademii Medycznej jako asystent lecznictwa. W 1962 r. uzyskał I stopień, a trzy lata później – II stopień specjalisty w zakresie psychiatrii. W roku 1964 rozpoczął pracę jako asystent naukowo-dydaktyczny.
W tym czasie zainteresowania naukowe Profesora koncentrowały się wokół fizjologicznych aspektów zaburzeń psychicznych – zjawisk krzepnięcia krwi i zaburzeń metabolizmu węglowodanów. Uczestniczył także w klinicznych badaniach nowych leków psychotropowych.
W 1966 r. – na podstawie rozprawy „Wyniki obciążania insuliną i glikozą w zespołach depresyjnych” – uzyskał stopień doktora medycyny. W tym samym roku odbył półroczny staż w Clinique Psychiatrique Universitee Louis Pasteur w Strasburgu.
Głównym kierunkiem dalszych zainteresowań naukowo-badawczych i klinicznych prof. Aleksandrowicza stała się psychoterapia – zwłaszcza psychoterapia zaburzeń nerwicowych. Jak sam pisał: „Podejmowałem działania zmierzające do wprowadzania różnych oddziaływań psychospołecznych w praktyce lecznictwa psychiatrycznego, jednym z nich była hipnoterapia. Analizy zjawisk hipnozy i procedur hipnoterapeutycznych łączyłem z kształceniem w posługiwaniu się tą metodą leczenia, zapoznając z nią kolejne grupy lekarzy, lekarzy stomatologów i psychologów”.
W 1971 r. objął stanowisko adiunkta w Klinice Psychiatrycznej AM w Krakowie. W tym czasie wiodącym tematem jego poszukiwań naukowych stała się epidemiologia, psychopatologia i terapia zaburzeń nerwicowych oraz metodologia badań w obszarze psychopatologii tych zaburzeń i psychoterapii. Prowadził m.in. prace dotyczące struktury syndromów nerwicowych, które stały się podstawą budowania systemowej teorii psychogennych zaburzeń czynnościowych.
Równocześnie z prowadzeniem praktyki klinicznej i badań naukowych Profesor poszukiwał optymalnego modelu terapii zaburzeń nerwicowych, co doprowadziło do opracowania i wdrożenia w latach 1974-75 zasad kompleksowego, opartego na psychoterapii grupowej, leczenia w oddziałach dziennych. Były one realizowane początkowo na oddziale dziennym Kliniki Psychiatrycznej, następnie w Ośrodku Leczenia Nerwic w Krakowie, przekształconym w 1990 r. w Wojewódzki Ośrodek Leczenia Nerwic przy Krakowskim Szpitalu Neuropsychiatrycznym. Model ten został wykorzystany w kilku ośrodkach w różnych regionach Polski.
Tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego nauk medycznych otrzymał w 1990 r., a rok później został mianowany na stanowisko profesora nadzwyczajnego w Zakładzie Psychoterapii Katedry Psychiatrii UJ CM, przekształconym w 1998 r. w Katedrę Psychoterapii UJ CM i jednocześnie został jej kierownikiem.
Był członkiem kilkunastu krajowych i międzynarodowych towarzystw naukowych, m.in. European Society of Hypnosis in Psychotherapy and Psychosomatic Medicine, European Association of Psychotherapy i wiceprezesem Polsko-Francuskiego Towarzystwa Psychiatrycznego – oraz członkiem-korespondentem Swedish Society of Clinical and Experimental Hypnosis.
Wielokrotnie wyróżniany nagrodami rektora UJ za działalność dydaktyczną i naukową, odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1986), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2000), Złotym Medalem za Długoletnią Służbę (2009) oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2011).
Autor i współautor książek poświęconych zaburzeniom nerwicowym i psychoterapii – studenci uczą się z jego podręcznika zatytułowanego „Psychoterapia” – oraz setek artykułów w polskich i zagranicznych czasopismach naukowych. autor i współautor książek poświęconych zaburzeniom nerwicowym i psychoterapii – studenci uczą się z jego podręcznika „Psychoterapia” – oraz setek artykułów w polskich i zagranicznych czasopismach naukowych.
– Prof. Jerzy Aleksandrowicz był jedną z najwybitniejszych postaci w psychiatrii i psychoterapii w Polsce, jednym z twórców psychoterapii. Od początku swojej pracy był zafascynowany szerokim spojrzeniem na człowieka, nie tylko na zasadzie: objaw choroby – lekarstwo. Interesowały go procesy, które doprowadzają do choroby – powiedziała PAP prof. Dominika Dudek, kierownik Kliniki Psychiatrii Dorosłych w Katedrze Psychiatrii UJ CM.
Nabożeństwo żałobne za śp. prof. Jerzego Aleksandrowicza zostanie odprawione 26 października o godz. 13.40 na Cmentarzu Rakowickim.
źródło: cmuj